Ξέρω τι έκανες φέτος το καλοκαίρι...


Τα μαθήματα ξεκίνησαν και αυτή η χρονιά μοιάζει να αρχίζει όπως και οι προηγούμενες. Από την τελευταία φορά όμως που βρέθηκες στο πανεπιστήμιο πριν το καλοκαίρι έχουν συμβεί πολλά: δημοψήφισμα, εκλογές, τρίτο μνημόνιο, ο Λεβέντης στη Βουλή, τα προεκλογικά σποτ του Καμένου να αποδίδουν ξανά. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Όλα τριγύρω αλλάζουν και όλα τα ίδια μένουν



Μπορεί οι εκλογές κατά την περίοδο που προηγήθηκε, να μονοπώλησαν το ενδιαφέρον, ωστόσο το αποτέλεσμα τους  βρίσκει διαφορετική απόκριση καθώς δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφιβολίας σχετικά τόσο με την πολιτική που θα ακολουθηθεί όσο και με την εφαρμογή του τρίτου μνημονίου. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μετά την οκτάμηνη θητεία της, με την επανεκλογή της, αφήνει πίσω τις …κόκκινες γραμμές, την αντιμνημονιακή ρητορεία και τα «wow» της «σκληρής» διαπραγμάτευσης, και έρχεται να κάνει ότι και οι προηγούμενες: να εφαρμόσει ένα μνημόνιο. Για κακή μας τύχη το συγκεκριμένο μνημόνιο περιλαμβάνει σε ορισμένους τομείς ακόμα χειρότερα μέτρα από το προηγούμενο.  Πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, μειώσεις σε συντάξεις, περεταίρω φορολόγηση, μείωση των δαπανών για υγεία και παιδεία. Μα θα πει

κανείς, πως φτάσαμε και πάλι στα ίδια; Πως ενώ ο λαός είπε ΟΧΙ σε νέα μέτρα και μνημόνια στο δημοψήφισμα στις 5 Ιούλη, αυτά επανήλθαν δριμύτερα;

Ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι ιεράρχησε πιο ψηλά την «σταθερότητα» των μέτρων και την «ασφάλεια» της ευρωπαϊκής επιτήρησης από τη ρήξη με τις πολιτικές των τελευταίων χρόνων. Δεν είχε σχεδιάσει άλλωστε καμία εναλλακτική πορεία, ούτε είχε προετοιμάσει το λαό για περεταίρω συγκρούσεις, παρότι το 61,3% του «ΟΧΙ» μέσα σε συνθήκες οικονομικής ασφυξίας και εκφοβισμού, ήταν δείγμα ότι μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας θέλει να ξεφύγει από αυτό το μονοπάτι. Ένδειξη της απογοήτευσης που ακολούθησε ήταν η μεγάλη αποχή από τις εκλογές αλλά και ο σχηματισμός μιας συντριπτικά μνημονιακής Βουλής.



Φτάνει η αδιαφορία! Εμείς να αλλάξουμε τα πράματα!

Είναι λογικό σε αυτές τις συνθήκες κάποιος να πει ότι «τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει, όποιος και αν βγει θα κάνει τα ίδια», ότι «είμαστε μια χαμένη γενιά». Αυτό το μήνυμα προσπάθησαν να μας περάσουν άλλωστε και το δεκαήμερο του δημοψηφίσματος, δηλαδή ότι δεν έχουμε επιλογές, και ο δρόμος είναι προδιαγραμμένος. Ότι δεν έχει νόημα να αγωνιζόμαστε, να παλεύουμε για αυτά που δικαιούμαστε, να αλλάξουμε τα πράγματα γύρω μας. Τότε τους γυρίσαμε την πλάτη και αυτοί οι συμφοιτητές τριγύρω σου έκαναν κατά 85% το ίδιο!, σπάζοντας την τρομοκρατία των ΜΜΕ! 

Ας σπάσουμε την ηττοπάθεια και ας βγάλουμε το συμπέρασμα ότι χωρίς τη νεολαία στο προσκήνιο ενεργή και διεκδικητική όντως δεν μπορούν να αλλάξουν πολλά. Η πρώτη συνάντηση της μάχης για να μην εξαφανιστεί από το χάρτη η γενιά μας δόθηκε φέτος το καλοκαίρι, στην αποφασιστικότητα του ΟΧΙ, αλλά μένουν πολλά επεισόδια ακόμη. Από τα πιο σημαντικά, είναι να ξανασυναντηθούμε σε αγώνες μέσα στο πανεπιστήμιο.

Δε ζούμε σε γυάλα…Αυτές τις πρώτες μέρες αντικρίζουμε την ίδια κατάσταση όπως κάθε χρόνο μέσα στο ΠΑ.ΜΑΚ. Πιθανή θέση για μάθημα οι σκάλες, κάρτες σίτισης ούτε καν για όλους τους δικαιούχους, υποχρηματοδότηση και αποσιώπηση κάθε δημοκρατικής διαδικασίας. Ας μη γελιόμαστε! Η κατάσταση διάλυσης του φοιτητικού κινήματος και των φοιτητικών συλλόγων μας έχει φέρει σε χειρότερες θέσεις. Η απουσία συνελεύσεων και αγώνων τα τελευταία χρόνια στο πανεπιστήμιο μας όξυνε τα προβλήματα.


Το επόμενο διάστημα ας μη το βάλουμε κάτω. Όπλο μας η ενεργός συμμετοχή, ο διάλογος  αλλά και η μαχητική κινητοποίηση για όσα συμβαίνουν. Να μην αφήσουμε κανέναν συμφοιτητή μας μόνο του στις συνέπειες της κυρίαρχης πολιτικής, να στήσουμε δίκτυα αλληλεγγύης μέσα στις σχολές-θέσεις μάχης για να αντιμετωπίσουμε όλοι μαζί τα μέτρα που έρχονται. Να βγούμε μπροστά για δωρεάν σίτιση και συνολικά φοιτητικές παροχές, να εξασφαλίσουμε ανθρώπινους όρους σπουδών και ένα ζωντανό πανεπιστήμιο. Γιατί παλεύοντας για το απλό και καθημερινό, το δικαίωμα όλων στο δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο, παλεύεις και αλλάζεις το «μεγάλο» και σύνθετο.

Σχόλια