Ήρθε η ώρα, μα ποια ώρα;

Λίγες μέρες έμειναν για τις φετινές φοιτητικές εκλογές της 13ης Μάη, και ξαφνικά πέρα από το γεγονός ότι προετοιμάζεται η…εκλογική διακόσμηση του πανεπιστημίου, επιστρέφουν στους διαδρόμους του Πα.Μακ. και στα αμφιθέατρα -όπως κάθε χρόνο- οι γνωστές φράσεις «Γιατί να ψηφίσω; Όλοι ίδιοι είναι» ή «δεν αλλάζει τίποτα στις εκλογές, πάλι η ΔΑΠ βγαίνει πρώτη» Οι φετινές φοιτητικές εκλογές διεξάγονται σε ένα πρωτόγνωρο τοπίο, διαφορετικό σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. 

Βρισκόμαστε 3,5 μήνες μετά τις βουλευτικές εκλογές του Ιανουαρίου που αποτέλεσαν κομβικό σημείο για το κεντρικό πολιτικό σκηνικό της χώρας, μιας και καταδικάστηκαν από το λαό όχι μόνο τα κόμματα που κυβέρνησαν επί 40 χρόνια, αλλά και η κατεύθυνση λιτότητας και κοινωνικής καταστροφής που αποτέλεσαν κυρίαρχη όψη της πολιτικής που άσκησαν από κοινού με την ΕΕ και το ΔΝΤ, αν και παραμένει ζητούμενο μετεκλογικά η δυναμική εμφάνιση του λαού στο προσκήνιο καθώς και το ριζικό «ξήλωμα» της μνημονιακής πολιτικής. Πανεπιστήμιο Μακεδονίας: 

Το «κολλέγιο» μπάζει από παντού

Εντός του πανεπιστημίου, είχαμε και εκεί ποικίλες εξελίξεις. Προβλήματα όπως η υποχρηματοδότηση και η κατεύθυνση εντατικοποίησης των σπουδών δεν αποτέλεσαν άγνωστες και αφηρημένες έννοιες, αλλά πήραν «μορφή» και αποτυπώνονται στην καθημερινότητα όλων μας: ελάχιστες κάρτες σίτισης, ανεπαρκής χώρος για τα μαθήματα, νέες διατάξεις για ποινές στις εξεταστικές, εμφάνιση μαθημάτων-αλυσίδων, διαγραφές φοιτητών. Φέτος όμως είχαμε και ένα διαφορετικό συμβάν. Όταν όλα τα παραπάνω πήγαν να συζητηθούν σε μια Γενική Συνέλευση κάπου το Νοέμβρη, η διοίκηση του …κολλεγίου μας, έδειξε ότι δεν τα σηκώνει κάτι τέτοια και έτσι κλείδωσε το Αμφιθέατρο Τελετών, έσβησε και τα φώτα, έστειλε και ένα mail και χέρι-χέρι με τη ΔΑΠ σαμπόταρε την μαζικότερη προσπάθεια για Γενική Συνέλευση, που υπό κανονικές συνθήκες θα είχε πραγματοποιηθεί.

Η ατομική σου λύση, στο νικηφόρο συλλογικό αγώνα!

Ξέρουμε καλά, ότι για πολλούς φοιτητές όλα αυτά δεν έχουν νόημα μιας και πιστεύουν ότι σήμερα δεν μπορούμε να πετύχουμε και κάτι ουσιαστικό. Η εν μέρει δικαίωση ωστόσο, μιας σειράς αιτημάτων και διεκδικήσεων των φοιτητών των τελευταίων χρόνων, όπως η κατάργηση των διαγραφών και του ορίου φοίτησης, των Συμβουλίων Ιδρύματος καθώς και η εκ νέου αναγνώριση των φοιτητικών συλλόγων ως μέρος της ακαδημαϊκής κοινότητας που έχει λόγο στις αποφάσεις της διοίκησης, έρχονται να αποδείξουν ότι στις σημερινές συνθήκες οι αγώνες μέσα από τους Φοιτητικούς Συλλόγους μπορούν να έχουν αποτέλεσμα. Το στοίχημα, παρόλα αυτά, για ένα πανεπιστήμιο Δημόσιο, Δωρεάν και Δημοκρατικό παραμένει. Ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπίσουμε την υποχρηματοδότηση, το χωροταξικό πρόβλημα, να κατοχυρώσουμε ενιαία και ισχυρά πτυχία, να εξασφαλίσουμε την δημοκρατική λειτουργία του πανεπιστημίου, είναι οι συλλογικοί μας αγώνες και διεκδικήσεις. Όπλο μας σε αυτό είναι ο Φοιτητικός Σύλλογος. Γι αυτό και παλεύουμε ώστε ο Σύλλογος να σταματήσει να είναι «τσιφλίκι» της ΔΑΠ και να ανταποκριθεί στον πραγματικό του ρόλο. Να είναι δηλαδή ένα ανεξάρτητο όργανο των ίδιων των φοιτητών και να υπερασπίζεται τα ενιαία συμφέροντά τους μέσα από ανοικτές και δημοκρατικές διαδικασίες Γενικών Συνελεύσεων και Διοικητικών Συμβουλίων. Και μέσα λοιπόν από τις φοιτητικές εκλογές προσπαθούμε να στείλουμε αυτό το μήνυμα: Να πάρουν οι φοιτητές τον Σύλλογο στα χέρια τους! 

«Όλοι ίδιοι είστε!» 

Φράση που επικρατεί συχνά. Όμως ας δούμε πως πραγματικά κινείται κάθε πολιτική δύναμη του Συλλόγου. Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ είναι η νεολαία του Σαμαρά που έχει αναλάβει να προωθεί την πολιτική του μέσα στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Τάσσεται ξεκάθαρα υπέρ του αντιτίμου στην λέσχη, υπέρ των ιδιωτικών πανεπιστημίων και της πανεπιστημιακής αστυνομίας, ενώ ταυτόχρονα κρατάει τον Σύλλογο στο «σκοτάδι» εμποδίζοντας κάθε προσπάθεια για συνέλευση σε αγαστή συνεργασία με την πρυτανεία όταν δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνη της. Η δράση της περιορίζεται στην βοήθεια στις εγγραφές και στο μοίρασμα σημειώσεων πάντα με αντάλλαγμα μια ψήφο. 

Η ΠΑΣΠ (νεολαία ΠΑΣΟΚ) κρατάει μια μετριοπαθή στάση σε όλα τα ζητήματα αποφεύγοντας να προβεί σε οποιουδήποτε τύπου διεκδίκηση και συντηρεί ένα εναλλακτικό προφίλ μόνο στα λόγια, αφού με την δράση της (η μάλλον με την μη δράση) ενισχύει την υπάρχουσα κατάσταση.

Η ΠΚΣ-ΚΝΕ, από την άλλη, αδυνατεί να προβάλλει ένα νικηφόρο σχέδιο ανασυγκρότησης του Συλλόγου. Με την απουσία της όλο το πρώτο εξάμηνο από κόμβους όπως η προσπάθεια για συνέλευση και η ανακοίνωση του οργανισμού, καθώς και με την στάση της στο δεύτερο εξάμηνο που περιορίζεται στην αποκάλυψη της «αυτό-επιβεβαίωσης» του ΚΚΕ γύρω από το ΣΥΡΙΖΑ, και το βρίσιμο προς τα ΕΑΑΚ ενόψει φοιτητικών εκλογών, προάγει ένα ηττοπαθές σχέδιο κομματικής οικοδόμησης και τίποτα παραπάνω.

Η ΑΡΕΝ, τέλος, με την απουσία της ενισχύει απλά την λογική της ανάθεσης της λύσης των προβλημάτων μας από την κυβέρνηση. Η αποχή δεν είναι λύση! Συμμετέχουμε για να χτίσουμε ισχυρό αντίπαλο δέος! Η αποχή από τις φοιτητικές εκλογές αλλά και από τις προσπάθειες για αγωνιστική ενεργοποίηση του Συλλόγου ενισχύει στην πραγματικότητα την υπάρχουσα κατάσταση. Εάν θέλουμε όντως να αλλάξουν τα πράγματα, θα πρέπει να αφήσουμε πίσω τις λογικές του «τίποτα δεν αλλάζει» και να συμμετέχουμε ενεργά γιατί μόνο μέσα από τους συλλογικούς μας αγώνες μπορεί να έρθει η λύση των προβλημάτων μας.

Στήριξη της ΑΕΠ-ΕΑΑΚ και των ανοιχτών ενωτικών ψηφοδελτίων αγώνα που συγκροτεί σε κάθε τμήμα, είναι στήριξη της αριστερής ριζοσπαστικής δύναμης που μπορεί να τα βάλει με τη ΔΑΠ, να αρθρώνει λόγο –πολλές φορές μόνη της- για ότι συμβαίνει ή επιχειρείται στα κρυφά να συμβεί, να ενημερώνει και να προσπαθεί να συγκροτεί μαζικές κινήσεις εντός των φοιτητικών αμφιθεάτρων αλλά και έξω από αυτά. Στήριξη της ΑΕΠ-ΕΑΑΚ είναι στήριξη της ανατρεπτικής αριστεράς που παλεύει και ζητά όχι απλά την ψήφο του κάθε φοιτητή και φοιτήτριας αλλά την ενεργή στήριξη όλων για να ξεκινήσει μια νέα, εντελώς διαφορετική ημέρα την 13η Μάη, για να σταλεί και από τις φοιτητικές εκλογές ισχυρό μήνυμα αλλαγής και νέου ξεκινήματος για μια γενιά που θέλει τη μάχη της προοπτικής της να την κερδίσει!!