Στις 7 Μάη στηρίζουμε-ψηφίζουμε ΑΕΠ-ΕΑΑΚ

Όλα τριγύρω αλλάζουν…

Πριν λίγες μέρες κλείσαμε 4 χρόνια μνημονίων, από τότε δηλαδή που ο Γιωργάκης στο Καστελόριζο ανακοίνωνε την ένταξη της Ελλάδας στο μηχανισμό στήριξης. Από τότε ως και σήμερα πολλά έχουν αλλάξει. Το παντοδύναμο ΠΑΣΟΚ του 43% έγινε «δέντρο» που παλεύει να βγάλει ευρωβουλευτή, ο Αντώνης επιτέλους έγινε πρωθυπουργός, οι εφεδρείες του στυλ ΛΑΟΣ, ΔΗΜΑΡ, τεχνοκράτες πάνε και έρχονται. Μέσα στους τελευταίους 12 μήνες, συνεχίστηκε η επίμονη προσπάθεια για την εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής ,την συνεχόμενη ψήφιση μέτρων, την υπακοή στην καθοδήγηση της Ε.Ε. και του ΔΝΤ.

Εδώ και ένα χρόνο η κυβέρνηση προσπαθεί να μας πείσει ότι τα έχουμε καταφέρει. Έχει δημιουργήσει με τη βοήθεια των ΜΜΕ πολλά τεχνάσματα όπως το περσινό success story περί ανάπτυξης, το πρωτογενές πλεόνασμα, την πρόσφατη έξοδο στις αγορές. Αν κοιτάξει όμως κάποιος γύρω του, τα πραγματικά δεδομένα είναι η περικοπή μισθών, η εξαθλίωση του κοινωνικού συνόλου, η διόγκωση της ανεργίας.  Είναι δηλαδή η τεράστια πτώση του βιοτικού μας επιπέδου που επιτρέπει-πάντα με αλχημείες στα στατιστικά νούμερα- τη φαινομενική παρουσίαση πρωτογενούς πλεονάσματος.

Από την άλλη, σε μια σειρά επιθετικών της κινήσεων, η κυβέρνηση βρήκε ισχυρές αντιστάσεις. Στην ΕΡΤ, που παρά τους σχεδόν 11 μήνες που έχουν περάσει από το κλείσιμο, συνεχίζει να εκπέμπει πρόγραμμα, στους διοικητικούς υπαλλήλους των πανεπιστημίων που κατάφεραν με πολύμηνο αγώνα να μπλοκάρουν δεκάδες απολύσεις, στους καθηγητές που με διάρκεια παλεύουν ενάντια στις διαθεσιμότητες και το κλείσιμο σχολείων, στον χώρο της Υγείας, στα τοπικά κινήματα και τις γειτονιές. Η αδυναμία της κυβέρνησης να πείσει όχι μόνο τους συγκεκριμένους κλάδους αλλά και το σύνολο της κοινωνίας που στάθηκε πολλές φορές μαζικά στο πλευρό τους, ότι πάμε για… ανάπτυξη, την οδήγησε σε ένα σημαντικά πιο αυταρχικό προφίλ. Απαγορεύσεις συγκεντρώσεων, χημικά και καταστολή μάλλον μας πάνε δεκαετίες πίσω και όχι ένα χρόνο μετά.

Αν μάλιστα υπολογίσουμε και την ύπαρξη ακροδεξιών στελεχών στο βασικό κυβερνών κόμμα, τη Νέα Δημοκρατία(Μπαλτάκος, Βορίδης, Άδωνις, Κρανιδιώτης κ.α.), αντιλαμβανόμαστε όχι μόνο για τι είδους σωτηρία μιλάμε αλλά και από ποιους «σωζόμαστε». Είναι οι ίδιοι που όχι απλά νομίζουν ότι μπορούν να παίζουν με τη νεοναζιστική Χρυσή Αυγή ανάλογα με τις δημοσκοπήσεις, αλλά οι υπερασπιστές μιας πολιτικής φτωχοποίησης που οδηγεί κομμάτια του λαού να υποστηρίζουν ή έστω να ανέχονται τους δολοφόνους του Φύσσα και τους κυνηγούς μεταναστών.

Μας οδηγούν σε ένα τοπίο χωρίς το μέλλον που ονειρευτήκαμε,

χωρίς την προοπτική που θα θέλαμε.

Αν κάποιο κομμάτι της κοινωνίας μπορεί να ισχυριστεί με βεβαιότητα ότι νιώθει στο πετσί του την κοινωνική καταστροφή αυτό είναι σίγουρα η νεολαία. Το ποσοστό της ανεργίας στους νέους έως 25 ετών συνεχίζει να σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο αγγίζοντας ποσοστά άνω του 60%. Οι νέοι εργαζόμενοι συνεχίζουν να έρχονται αντιμέτωποι με τους μισθούς των 400€, τα ελαστικά ωράρια εργασίας, τα 5μηνα

προγράμματα φιλοδωρήματος, τα voucher, με νομοθετήματα που τους θέλουν χωρίς βασικό μισθό για 1 χρόνο για χάριν της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων.

Προσπαθούν να δημιουργήσουν μια γενιά που θα ταιριάζει γάντι στο παραπάνω σκηνικό ανασφάλειας και ευελιξίας, που δε θα αντιδρά, ήδη από τα χρόνια της εκπαίδευσης. Καθόλου τυχαίες δεν είναι άλλωστε οι αλλαγές στο Λύκειο με 3 χρόνια πανελλαδικών εξετάσεων, άγχους, φροντιστηρίων και εντατικοποίησης. Εξίσου στοχευόμενες είναι και οι μεταρρυθμίσεις στα τεχνικά λύκεια που από δω και πέρα καλούνται να προωθούν τους μαθητές σε προγράμματα μαθητείας, δωρεάν δουλειάς δηλαδή σε επιχειρήσεις, με την ελπίδα της παραμονής σε αυτές μετά το απολυτήριο.

Έτσι λοιπόν η αναδιάρθρωση που επιδιώκεται στις εργασιακές σχέσεις στα χρόνια της βαθιάς κρίσης του συστήματος, περνά και από την αναδιάρθρωση της εκπαίδευσης και πιο συγκεκριμένα και του πανεπιστημίου.

Αναδιαρθρώνοντας το πανεπιστήμιο

Α

πό πού μπορεί να ξεκινήσει κανείς για να περιγράψει τις αλλαγές και τις μεταρρυθμίσεις τα τελευταία 2-3 χρόνια στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Απ’ το νόμο Διαμαντοπούλου, τις προσθήκες Αρβανιτόπουλου σε αυτόν, τα Συμβούλια Ιδρύματος, την υποχρηματοδότηση ή το σχέδιο «Αθηνά»; Όπως και να ‘χει και φέτος ήταν μια χρονιά που το Υπουργείο συνέχισε το «θαυμαστό έργο» διάλυσης του δημόσιου-δωρεάν-δημοκρατικού πανεπιστημίου όπως το ξέραμε.

Φέτος περισσότερο από ποτέ ίσως η κατάσταση συρρίκνωσης της φοιτητικής μέριμνας στο Πα.Μακ. έγινε αισθητή σε μεγαλύτερο κομμάτι φοιτητών. Ποσοστό λιγότερο του 20% σιτίζεται δωρεάν στη λέσχη, ποσοστό λιγότερο του 2% έχει πρόσβαση στην εστία, ενώ για τους υπόλοιπους υπάρχουν ανακοινώσεις της Πρυτανείας που τους… ενημερώνουν είτε για την δυνατότητα να καταβάλουν καθημερινά 3,5 €, είτε να μαζέψουν τα πράγματα τους από την εστία γιατί ξαφνικά δεν πληρούν τα κριτήρια. Είδαμε ακόμη στο πρώτο μισό της χρονιάς τα γεμάτα αμφιθέατρα να αναγκάζουν πολλούς να μην μπορούν να παρακολουθήσουν το μάθημα, καθηγητές να αδυνατούν να κάνουν μάθημα με τέτοιες συνθήκες, ενώ η λύση που «βρέθηκε» είναι extra καρεκλάκια και μαθήματα από τις 8 το πρωί μέχρι τις 10 το βράδυ. Λόγος για χρηματοδότηση και νέες εγκαταστάσεις; Ουδέν σχόλιο…

Πέρα από αυτά που είδαμε να συμβαίνουν έχει μια σημασία να δούμε «τι μας έχουν για μετά»-που λέει και ένα τραγούδι. ‘Ήδη από τον Δεκέμβρη προετοιμάζεται ο νέος εσωτερικός κανονισμός για τα Ακόμη, εδώ και αρκετές εβδομάδες έχει ανακοινωθεί η πρόθεση για τη διαγραφή 180000 φοιτητών, που χαρακτηρίζονται ως «αιώνιοι» στο βωμό εξοικονόμησης χρημάτων, τάξης και εξορθολογισμού! (Φυσικά! Μια κόλλα χαρτί λιγότερη στην εξεταστική θα μας σώσει! Αυτό είναι το «κόστος» των «αιωνίων» άλλωστε, μιας και δεν έχουν πάσο και πρόσβαση στη μέριμνα). Πέρα από την φυσική παρεμπόδιση των συγκεκριμένων φοιτητών να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους όμως, εισάγεται η λογική της διαγραφής που παίρνει και άλλες διαστάσεις: διαγραφή στα ν+2, διαγραφή αν δεν μαζεύεις 60 πιστωτικές μονάδες σε κάθε έτος σύμφωνα με τον εσωτερικό κανονισμό, διαγραφή αν διαμαρτύρεσαι για τη διαγραφή(sic)κ.α..

Και φυσικά η διαγραφή φοιτητών δεν αρκεί! Ας διαγράψουμε και κάποια…τμήματα! Τo be continued ότι άρχισε η «Αθηνά» δηλαδή, με διαχωρισμό των τμημάτων σε 3 βαθμίδες. Σε αυτά που κάνουν ότι τους λέει το Υπουργείο( δηλαδή διαγράφουν, δεν έχουν αντιδράσεις-κινητοποιήσεις κτλ) θα τους δίνει το «φιλί της ζωής» για 8 χρόνια, σε αυτά που τα κάνουν μερικώς παράταση ζωής για 3-4 χρονάκια, στα ανυπάκουα θα μπαίνει λουκέτο! (Λέτε αυτή η Σχολή Κοινωνικών, Ανθρωπιστικών Επιστημών και Τεχνών που έχει ΔΕΣ, ΕΚΠ, ΜΕΤ, έχει μαζέψει δηλαδή ό,τι τους περίσσευε στο Αθηνά Ι ,να έχει πρόβλημα; )

Χρέος μας να απαντήσουμε συλλογικά!

Απέναντι σε όλα τα παραπάνω είναι αναγκαίο να υπάρχει διαρκής και δυναμική στάση και απάντηση. Όντας μια γενιά που διαγράφεται και όντας φοιτητές που βλέπουμε να χάνονται χρόνιες κατακτήσεις του φοιτητικού κινήματος  οφείλουμε να παλεύουμε διαρκώς για ένα ζωντανό πανεπιστήμιο. Ζωντανό με τους αγώνες του. Με τους αγώνες για να μην πληρώνουμε για τις σπουδές (σίτιση, στέγαση, συγγράμματα, μεταφορές), για να μη διαγραφόμαστε, για να μη μείνει κανείς φοιτητής χωρίς σχολή. Ζωντανό με αλληλεγγύη ,συλλογικότητα και πολιτισμό, διαφορετικό από τα κυρίαρχα πρότυπα. Με στέκια, συζητήσεις, δράσεις, προβολές, επανακατοχύρωση του ασύλου, χώρος όχι μίζερος και «μιας χρήσης» για τα μαθήματα και το άγχος της εξεταστικής αλλά δημιουργικός και χώρος έκφρασης και νέας κοινωνικοποίησης.

Όλα τα παραπάνω περνούν σίγουρα μέσα από ζωντανό, ενεργό και αγωνιστικό Σύλλογο. Με δημοκρατικές διαδικασίες και Γενικές Συνελεύσεις όπου όλοι μας θα έχουμε τη δυνατότητα για έκφραση προβληματισμών, με συλλογικές αποφάσεις και δράσεις. Σύλλογο που θα αναζητά σε συντονισμό με του υπόλοιπους φοιτητικούς συλλόγους τη θέση του στο κοινωνικό σύνολο και ως τέτοιος διέξοδο για την νεολαία των μνημονίων και τον εξαθλιωμένο λαό της κρίσης.

Ας μην ξεχνάμε ότι ο Σύλλογος άλλωστε είμαστε όλοι εμείς. Ως βασική του αρμοδιότητα έχει την προάσπιση των συμφερόντων του κάθε φοιτητή που σε κύρια βάση είναι ενιαία. Ο Σύλλογος μας είναι αυτό το όργανο που πρέπει να βοηθάει τον κάθε φοιτητή στη διαμόρφωση και στην συγκρότηση πολιτικής και κοινωνικής υπόστασης μέσα από συζήτηση, την σύνθεση και τελικά την λήψη συγκεκριμένων αποφάσεων που προωθούν ένα συλλογικό δρόμο διεκδίκησης και επίλυσης των προβλημάτων μας. Θέλουμε συλλόγους ανεξάρτητους από κομματικά επιτελεία και όχι συλλόγους κόκκινους, γαλάζιους ή πράσινους! Θέλουμε συλλόγους που μέσα από τα όργανα τους (Γενικές Συνελεύσεις, Διοικητικό Συμβούλιο) θα λειτουργούν με ανοιχτό πολιτικό χαρακτήρα και κάθε φοιτητής θα μπορεί να συμμετέχει σε αυτά. Τους θέλουμε μακριά από λογικές πλήρους απαξίωσης των δημοκρατικών κεκτημένων του φοιτητικού κινήματος αλλά και μακριά από λογικές που υποστηρίζουν την σημερινή τελειότητά τους. Τους θέλουμε όργανα δημοκρατικού συνδικαλισμού, όργανα ανατροπής και συλλογικής δράσης.

Υπάρχει λόγος... να

γίνουν παρελθόν οι συσχετισμοί που περιγελούν τα δικαιώματα μας!

Έλα όμως που εδώ και 12 χρόνια η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ (και Α και ΟΥ) έχει την αυτοδυναμία! Η αλήθεια είναι ότι κατάφερε πολλά όλα αυτά τα χρόνια όπως άλλωστε τονίζει κάθε φορά που προσπαθεί να σε πείσει απεγνωσμένα να την ψηφίσεις. Συμβάλλει και συνέβαλε τα μέγιστα για να μας στερείται το δωρεάν βιβλίο, η δωρεάν στέγαση, τα ενιαία πτυχία, το δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο στην ουσία. Μας εξασφαλίζει όμως τα δωρεάν μπουκάλια σε κέντρα διασκέδασης, σημειώσεις για το διάβασμά μας και «κονέ» με τους καθηγητές!

Επιπλέον, έχοντας καταχραστεί το όνομα του Συλλόγου Φοιτητών έχει «κατακτήσει» να μην εκφράζεται καμία διαφορετική πολιτική άποψη, να μην γίνονται Γενικές Συνελεύσεις(2,5 χρόνια τώρα) όπου ο διάλογος μεταξύ των φοιτητών θα μπορούσε να καταλήγει σε αποφάσεις βγαλμένες από εμάς για εμάς! Και επιπλέον κάθε φορά που γίνονται προσπάθειες για ενεργοποίηση του συλλόγου (στην ψήφιση των Συμβουλίων Ιδρύματος, στο σχέδιο «Αθηνά», τον περασμένο Δεκέμβρη για τα ζητήματα της λέσχης και γενικότερα της υποχρηματοδότησης) η Δ.Α.Π. σαν άλλη κυβέρνηση και ως η «δύναμη ευθύνης» είναι πάλι εκεί για να φιμώσει το σύλλογο.  Ήταν άλλωστε πρόσφατα που απέρριψε πρόταση για Γενική Συνέλευση γιατί θα …έλειπαν οι φοιτητές! Ήταν φέτος που «στήριζε» τους διοικητικούς στην απεργία που έκαναν και στο Πα.Μακ ..εξ αποστάσεως χωρίς καμιά σημαντική δράση του Συλλόγου, που διοργάνωνε καραόκε και τουρνουά ταχυφαγείας τη στιγμή που άλλοι Σύλλογοι συζητάν για τις διαγραφές, τους εσωτερικούς κανονισμούς και απαιτούν χρηματοδότηση της φοιτητικής μέριμνας μέσα από τις Γενικές τους Συνελεύσεις. 

Επίσης προωθεί μια διαφορετική κουλτούρα, μια υποκουλτούρα στην ουσία, που θέλει έναν φοιτητή να ενδιαφέρεται μόνο για το ατομικό του συμφέρον και την ατομική του προοπτική μακριά από πολιτικές αναζητήσεις και ζυμώσεις. Και όλα αυτά στην προσπάθειά της να πλασαριστεί ως ενεργή στα ζητήματα των φοιτητών, ενώ στην πραγματικότητα βάζει πλάτες στην κυβερνητική πολιτική και εμπόδια στο φοιτητικό κίνημα. Για τη λέσχη έστελνε επιστολές, για τα επαγγελματικά δικαιώματα κάποιων σχολών το ίδιο, για τις εξεταστικές μαντέψτε! Έστελνε επιστολές!

Ας μη ξεχνιόμαστε όμως! Υπάρχει και η ΠΑΣΠ!(κάπου αριστερά από το κυλικείο- όχι πολύ παραπέρα). Με την ηθελημένη σιωπή της και αναλαμβάνοντας τον ρόλο κομπάρσου συνδράμει στην διαιώνιση της κατάστασης. Μπορεί μέσα στο Πα.Μακ. να είναι στο «απυρόβλητο» αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι το χέρι του ισοπεδωμένου ΠΑΣΟΚ μέσα στις σχολές και ότι προωθεί την αναδιάρθρωση. Μιλά για συνδικαλισμό αλλά στις φετινές προσπάθειες για διεξαγωγή Γενικής Συνέλευσης σφύριζε αδιάφορα. Στην ουσία δεν έχει τίποτα να πει για του Συλλόγους, τον φοιτητικό συνδικαλισμό και το φοιτητικό κίνημα. Κρίση της κέντρο-«αριστεράς» αδερφέ τι περιμένεις…

Συμμετέχουμε-Διεκδικούμε-Ανατρέπουμε! Τέλος στην ηττοπάθεια!

Σε ένα πανεπιστήμιο που οι κυβερνητικές παρατάξεις έχουν δείξει τα όρια τους και έρχονται να εφαρμόσουν την πολιτική του μνημονίου, επιλέγουμε τον δρόμο του αγώνα. Επιλέγουμε την Αριστερά της νίκης και της ανατροπής, την Αριστερά των αγώνων. Διεκδικούμε τα δικαιώματά μας με τον πραγματικό, ανεξάρτητο συνδικαλισμό.

Τασσόμαστε με το φοιτητικό κίνημα και δεν του βάζουμε αναχώματα  με την μορφή απομόνωσης και της ηττοπάθειας(τύπου ΠΚΣ-ΜΑΣ-ΚΝΕ) που θέλει το φοιτητικό κίνημα να πετυχαίνει νίκες μόνο όταν έρθει η λαϊκή εξουσία. Είναι ακόμη εκείνη η δύναμη που αν οποιαδήποτε αγωνιστική κίνηση δεν υιοθετεί το δικό της πολιτικό πλαίσιο την απαξιώνει. Ειδικά τη φετινή χρονιά που μια αριστερή ριζοσπαστική παρέμβαση στο Πα.Μακ. είναι αναγκαία όσο ποτέ και η κοινή δράση των αριστερών δυνάμεων σε κάποια ζητήματα απαραίτητη, η στάση της ΚΝΕ για παρέμβαση μόνο γύρω από κεντρικοπολιτικά ζητήματα κρίνεται μάλλον ανεπαρκής μπροστά στο βάθος και την ένταση της επίθεσης στο πανεπιστήμιο.

Από την άλλη, η υποψήφια νέα κυβερνητική νεολαία στα πανεπιστήμια, η ΑΡ.ΕΝ., λάμπει δια της απουσίας της. Φαίνεται πως ένας αριστερός υπουργός Παιδείας θα τα λύσει όλα, και ένα φοιτητικό κίνημα μαζικό και δυναμικό όχι και τόσο αναγκαίο…

Ψηφίζουμε όπως αγωνιζόμαστε!

Ενίσχυση του σχήματος της Αριστερής Ενωτικής Παρέμβασης - ΕΑΑΚ, είναι ενίσχυση της φωνής των αγώνων, της φωνής της αριστερής ριζοσπαστικής συνεργασίας στο εσωτερικό των φοιτητικών συλλόγων. Είναι στήριξη του πολιτικού σχεδίου που δηλώνει ρητά πώς η πραγματικότητα που χτίζουμε ως φοιτητές μέσα στο πανεπιστήμιο είναι η πραγματικότητα που διαμορφώνει την εργασιακή μας προοπτική, τον τρόπο που θα εργαζόμαστε και θα παλεύουμε, τον τρόπο που εν τέλει θα ζούμε.

Επιλέγουμε τον αριστερό ανεξάρτητο χώρο στο πανεπιστήμιό μας γιατί λειτουργεί με ανοιχτές, αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, στις οποίες κάθε φοιτητής μπορεί να παράγει πολιτική. Είμαστε ανεξάρτητοι από κόμματα, ενάντια στο καθηγητικό κατεστημένο και ανεξάρτητοι από οικονομική χρηματοδότηση.

Είναι εκείνα τα ανεξάρτητα αριστερά σχήματα που πάντοτε χτύπαγαν το μοντέλο πολιτικής που βάση του είχε την ανάθεση και την  διαπλοκή. Που πάντοτε υπερασπιζόταν την ύπαρξη  δημοκρατικών φοιτητικών συλλόγων και πάλευε τα ζητήματα της εκπαίδευσης, της φοιτητικής καθημερινότητας, της εργασιακής προοπτικής να γίνουν αντικείμενο συζήτησης, επίλυσης και πάλης του συνόλου των φοιτητών.

Είμαστε με την αριστερά, την πραγματική αριστερή αντίληψη που δημιουργεί ρήγματα στις συνειδήσεις, που εκφράζει τα ριζοσπαστικά οράματα και κινήματα, που δεν συνδιαλέγεται με την εξουσία, δεν παρακαλά αλλά απαιτεί, δεν προσαρμόζεται στις ανάγκες του συστήματος, αλλά δημιουργεί τους όρους ανατροπής του. Έτσι, εμείς διαλέγοντας ένα δρόμο αντίστασης, αλληλεγγύης, συλλογικότητας και ανάπτυξης κοινωνικών αγώνων τοποθετούμαστε συνειδητά σε μια αριστερή κατεύθυνση. Ούτως ή άλλως κάθε στάση είτε προσωπική είτε συλλογική χρωματίζεται πολιτικά, ανάλογα με το αν ενισχύει την υπάρχουσα κατάσταση ή συμβάλλει στον αγώνα για μια καλύτερη ζωή.

Στη λογική του αγώνα συγκροτούμε ανοιχτά ψηφοδέλτια τα οποία είναι κομμάτι της συνολικότερης ιδέας μας για κάθε μάχη που πρέπει να δοθεί και αφορά τα μικρά καθημερινά θέματα μέχρι και το κεντρικό πολιτικό σκηνικό. Καλούμε κάθε φοιτητή να συμμετάσχει με κάθε τρόπο την ημέρα των εκλογών ψηφίζοντας, άλλα και προασπίζοντας το δικαίωμα διεξαγωγής μιας δημοκρατικής διαδικασίας καταμέτρησης, χωρίς φαινόμενα «βίας και νοθείας» της ΔΑΠ, μίας πρακτικής που εφαρμόζει εδώ και χρόνια.

Στήριξη της ΑΕΠ-ΕΑΑΚ είναι  στήριξη ,της ανατρεπτικής αριστεράς που παλεύει και ζητά όχι απλά την ψήφο του κάθε φοιτητή και φοιτήτριας αλλά την ενεργή στήριξη όλων για να ξεκινήσει μια νέα, εντελώς διαφορετική ημέρα την 7^η Μάη, για να σταλεί και από τις φοιτητικές εκλογές βροντερό μήνυμα ανατροπής, να γίνει λόγος και δύναμη το «δεν πάει άλλο», για να ξεφύγουμε από την καταθλιπτική πραγματικότητα που μας επιβάλλουν και να προβάλουμε την ελπίδα  των συλλογικών αγώνων που θα φέρουν νέες νίκες.