Ανεργία και μετανάστευση ή αγώνας για μια άλλη προοπτική;

Δύο λόγια με αφορμή την εκδήλωση του Συλλόγου Φοιτητών.

«Στην Ολλανδία, στη Γερμανία ή στην Αμερική;» «Ένα ή δύο μεταπτυχιακά;» «Είναι και ο βαθμός που πρέπει να προσέξω...» Με το πτυχίο στο χέρι, τι αίτηση και για πού, τι τεστ και τι αντίστοιχη προετοιμασία χρειάζεται κάποιος; Ερωτήματα που σε μια κοινωνικοοικονομική κατάσταση κρίσης προσπαθούν να απαντηθούν από πολλές πλευρές, και με διαφορετικό τρόπο.

Για να φτάσει κάποιος όμως να απαντά στα παραπάνω ερωτήματα θέτοντας τα ως τα κυρίαρχα, μάλλον ακολουθεί έναν πιο ευρύ συλλογισμό.: Στην Ελλάδα τα πράγματα δεν είναι καλά, το πτυχίο δεν μου εξασφαλίζει τίποτα, άρα θέλω και άλλα «χαρτιά» και άλλα «προσόντα» για να τα καταφέρω. Αν χρειαστεί μπορεί να φύγω κιόλας. Για περαιτέρω σπουδές αρχικά, και μετά ποιος ξέρει, αν με «απορροφήσουνε» αμέσως, μπορεί να κάτσω έξω…

Ακολουθεί ένα συλλογισμό που παραδέχεται την μετατροπή των πτυχίων σε κουρελόχαρτα ΚΑΙ αγνοεί ή δεν συμβάλλει σε μια προσπάθεια για ενιαία και ισχυρά πτυχία που θα μας εξασφαλίζουν επαγγελματική κατοχύρωση. Συλλογισμό που παραδέχεται ότι τα πράγματα στην Ελλάδα δεν είναι καλά ΚΑΙ δεν παίζει ρόλο στην προσπάθεια ανατροπής της κατάστασης. Συλλογισμό που ΑΓΝΟΕΙ ότι οι περισσότεροι απόφοιτοι και του Πανεπιστημίου μας είναι άνεργοι ή πληρώνονται με 500€. Συλλογισμό που ΑΓΝΟΕΙ ότι το εργασιακό τοπίο για τους νέους είναι μια δουλεία «στο πόδι», με το άγχος της απόλυσης γιατί περιμένουν 1,5 εκ. άνεργοι. Συλλογισμό που ΑΓΝΟΕΙ ότι αυτή την περίοδο η κυβέρνηση προωθεί την κατάργηση του κατώτατου μισθού στους νέους έως 29 ετών ανεξαρτήτως μεταπτυχιακών και λοιπών προσόντων.

Το βασικό πρόβλημα φυσικά και δεν είναι πως ο καθένας από μας, δέχεται να παρατήσει μια ζωή στην Ελλάδα ή ο κόπος για ένα καλό μεταπτυχιακό- άλλωστε οι προσωπικές απαντήσεις του καθενός συμπιέζονται  μπροστά στην διαγραφή της προοπτικής μιας ολόκληρης γενιάς. Βαθύ πρόβλημα αποτελεί αν και οι συλλογικές μας απαντήσεις ακολουθούν ατομικούς συλλογισμούς…

Γίνεται ξεκάθαρο ότι στην παραπάνω κατάσταση ή θα γίνουμε συλλέκτες πτυχίων, θα μεταναστεύουμε και θα ανταγωνιζόμαστε τον διπλανό μας, στην ελπίδα να είμαστε εμείς οι 3-4 από τη σχολή που θα γίνουμε μεγάλοmanager, μεγαλοχρηματιστές, διεθνείς σύμβουλοι κτλ- ή θα διαλέξουμε έναν δρόμο συλλογικό. Που δεν θα δέχεται για δεδομένα τους παραπάνω συλλογισμούς, τα πτυχία ως κουρελόχαρτα, την προοπτική μας ως τη μετανάστευση.

Γι’ αυτό άλλωστε δημιουργήθηκαν και υπάρχουν συλλογικά όργανα όπως οι Φοιτητικοί Σύλλογοι. Για να αγωνίζονται μαζικά, να διεκδικούν δικαιώματα  και να χαράζουν προοπτική για μια γενιά που το ‘χει ανάγκη όσο ποτέ, όχι για παροχή συμβουλών για τα «test της μετανάστευσης».

Στη μάχη της γενιάς μας

ή θα χάσει ο καθένας μόνος του,

ή θα κερδίσουμε όλοι μαζί!