ΤΗΣ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗΣ Ο …ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ!



Λίγα λόγια για την πορεία προς το πτυχίο,
την αξία του και τις «προδιαγραφές» μετά από αυτό.

Και φτάσαμε στο πέρας της εξεταστικής με τον καθένα από μας να μετρά τα περασμένα και μη μαθήματα κάνοντας έναν μίνι απολογισμό του προηγούμενου εξαμήνου, σχεδιάζοντας το επόμενο, περιμένοντας παράλληλα αποτελέσματα και βαθμούς. Δεν έχει σημασία η ενδεχόμενη αγωνία και το άγχος, ή και η πολλές φορές μεγάλη πίεση ειδικά στα μεγαλύτερα έτη, αρκεί το σακούλι να γέμισε με περισσότερα περασμένα μαθήματα και η λίστα των χρωστούμενων να έχει συρρικνωθεί, σκέφτονται πολλοί. Οριακά αναμενόμενο σε μια εποχή που οι συνέπειες τις κρίσης, δημιουργούν παραπάνω λόγους για επίσπευση των σπουδών και επομένως πιο αποτελεσματικές εξεταστικές. Φτάνοντας ωστόσο σε αυτή την περίοδο ίσως μας δίνεται η δυνατότητα ,μακριά από κλειστά δωμάτια ατομικού διαβάσματος και αμφιθέατρα εξεταστικού ανταγωνισμού, να κοιτάξουμε κατάματα τι συμβαίνει με το πολυπόθητο αποτέλεσμα των παραπάνω κόπων - το ΠΤΥΧΙΟ-τι αλλαγές δρομολογούνται σε σχέση με αυτό, αλλά και σε σχέση με τις συνθήκες εργασίας μετά από αυτό…



Οι αλλαγές…

Μέχρι στιγμής, ο τρόπος για να πάρει κανείς το πτυχίο του είναι πάνω κάτω γνωστός και απλός : η επιτυχημένη εξέταση σε έναν αριθμό μαθημάτων που ορίζονται από το πρόγραμμα σπουδών. Χρόνο με το χρόνο μια πρώτη αλλαγή που παρατηρείται σε μια σειρά σχολών και στο Πα.Μακ., αφορά την πίεση από πλευράς καθηγητών για την ανελλιπή παρακολούθηση των μαθημάτων με λίστες υπογραφών των παρόντων στο μάθημα φοιτητών. Ένα δεύτερο κομμάτι, αφορά την σιγά-σιγά υποχρεωτική συμμετοχή σε προόδους και εργασίες για να περάσουμε μαθήματα, ή την σχεδόν υποχρεωτική συμμετοχή μιας και ο δρόμος της μη συμμετοχής με αποκλειστικό κριτήριο την γραπτή εξέταση, λιγοστεύει αισθητά τις πιθανότητες επιτυχίας στο μάθημα λόγω της αυξημένης δυσκολίας των θεμάτων.

Πέρα από αυτές τις αλλαγές σε σχέση με την πορεία προς το πτυχίο που αναφέρονται κυρίως στους όρους και τους ρυθμούς των σπουδών και των εξεταστικών, σε μια κατεύθυνση σχετικής πειθάρχησης και εντατικοποίησης (πρακτικής ή ιδεολογικής), αξίζει κανείς να παρατηρήσει υπαρκτές αλλά και αναμενόμενες πιο πρακτικές αλλαγές που θα ισχύσουν με την σύνταξη και εφαρμογή του Νέου Εσωτερικού Κανονισμού στο Πα.Μακ. ένα άμεσο επόμενο διάστημα.

Μια σημαντική τομή σε αυτό το πεδίο, είναι η προσπάθεια το κάθε έτος της σχολής να μην ορίζεται με αριθμό μαθημάτων αλλά με βάση τις πιστωτικές μονάδες (60/έτος). Αυτό από τη μια μπορεί να οδηγήσει σε μαθήματα βαρύτητας και μη στην περίπτωση που κάθε μάθημα έχει διαφορετικό αριθμό πιστωτικών μονάδων(Π.Μ.), καθώς και σε περιορισμούς-«φίλτρα» ανά έτος αν για να περάσεις στο επόμενο απαιτείται η συγκέντρωση συγκεκριμένου αριθμού Π.Μ.!

Ίσως όμως η μεγαλύτερη αλλαγή που συνδέεται άμεσα με τα πτυχία μας, αφορά την δυνατότητα που θα δίνεται για κινητικότητα των φοιτητών ανάμεσα σε προγράμματα σπουδών διαφορετικών τμημάτων(βλέπε τμήματα ίδιας σχολής, π.χ. ΛΧ και ΟΔΕ ή ΒΣΑΣ και ΟΕ) με προσωπική λίστα μαθημάτων που θα εξατομικεύει το πτυχίο και θα το μετατρέπει σε «ατομικό φάκελο προσόντων» που θα εμπεριέχει μαθήματα και πιστωτικές μονάδες, χωρίς καμιά ενιαιότητα και επομένως χωρίς δυνατότητα για συλλογική κατοχύρωση των αποφοίτων.



Και …μετά το πτυχίο 12 μήνες επισήμως σκλάβοι (αν όχι άνεργοι)!

Και όμως θα περίμενε κανείς μετά από ένα διάστημα διαβάσματος, εξεταστικών περιορισμών, οικονομικών δυσκολιών με βάση την χαντακωμένη χρηματοδότηση της μέριμνας και άγχους «για να τελειώσω στα 4 χρόνια», «για να μη με διαγράψουν» κ.α. κάτι να εξασφαλίζεται τουλάχιστον ως προς το κομμάτι της επαγγελματικής προοπτικής και κατοχύρωσης. Πέρα από τα εξωφρενικά ποσοστά ανεργίας ειδικά στους νέους και τις συνθήκες εργασίας που κατά κύριο λόγο χαρακτηρίζονται από την ανασφάλεια και την ελαστικότητα, έχει αξία να ρίξουμε μια ματιά και σε ένα νέο δεδομένο…

Πριν από λίγες μέρες το μεγαλύτερο ερευνητικό ίδρυμα για την οικονομική ανάπτυξη στην Ελλάδα , το οποίο –σημειωτέον- τελεί υπό την εποπτεία του Υπουργείου Περιφερειακής Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας, πρότεινε την κατάργηση του κατώτατου μισθού για έναν χρόνο στους νέους από 15 έως 29 ετών!! Το όνομα αυτού ΚΕΠΕ (Κέντρο Προγραμματισμού και Οικονομικών Επιστημών). Και η πρόταση αυτή έρχεται, σύμφωνα με τους εμπνευστές της, να καταπολεμήσει (!) την ανεργία, την οποία έχουν οι ίδιοι έχουν εκτινάξει στο 64% στη νεολαία και στο 30% για το σύνολο των εργαζομένων.

Καθόλου βέβαια δεν μας ξαφνιάζει η πρόταση που προωθήθηκε από το ΚΕΠΕ. Η κυβέρνηση δεν χάνει ευκαιρία τα τελευταία δύο χρόνια είτε μέσω των εκπρόσωπων της είτε μέσω των οργάνων της (βλέπε ΚΕΠΕ) να αποδεικνύει ότι η χυδαιότητα της δεν έχει πάτο. Σε μια νεολαία που αν όχι εξ ολοκλήρου, στη συντριπτική της πλειοψηφία εργάζεται ανασφάλιστη , μετά ελάχιστων αποδοχών και με ελαστικά ωράρια δεν διστάζει να προτείνει την ολοκληρωτική κατάργηση των κατώτατων μισθών. Η κυβέρνηση μάλλον δεν έχει καταλάβει ότι οι νέοι δεν είναι είλωτες, ούτε εργάζονται για να «κάνουν το κέφι τους». Τα περισσότερα νοικοκυριά στην Ελλάδα του 2014 είναι υπερχρεωμένα, ο μέσος έλληνας φοιτητής αναγκάζεται για να εξασφαλίζει τα προς το ζην να εργάζεται και να σπουδάζει παράλληλα, να φοιτά σε ένα πανεπιστήμιο που το μόνο που του εξασφαλίζει είναι ένα πτυχίο κουρελόχαρτο και που να ελπίζει σε ένα μέλλον συνεχούς επανειδίκευσης και – στην καλύτερη περίπτωση- μετανάστευσης .



Είναι προφανές ότι για όλα τα παραπάνω-τόσο σε σχέση με τις αλλαγές στα πτυχία όσο και σε σχέση με τις συνθήκες εργασίας- τίποτα δεν γίνεται αυθόρμητα και χωρίς σχεδιασμό. Στόχος είναι να διαμορφωθούν νέοι εργαζόμενοι πειθήνιοι και ευέλικτοι χωρίς συλλογική κατοχύρωση, οι οποίοι υπό την πίεση της επιβίωσης θα δέχονται δουλικά κάθε αύξηση του ωραρίου τους, κάθε μείωση του μισθού τους και σε τελική ανάλυση, την κατάργηση κάθε εργασιακού τους δικαιώματος.

Με αυτά στο μυαλό μας, και κυρίαρχα με την προοπτική της ανεργίας, της μετανάστευσης και της διάλυσης της αξιοπρεπούς εργασίας να …ανοίγονται μπροστά μας είναι χρέος μας απ’ τη μια να δώσουμε μαζικά τη μάχη απέναντι στον Νέο Εσωτερικό Κανονισμό όποτε και αν έρθει αυτός μιας και «μεταλλάσει» τα πτυχία και αλλοιώνει σχεδόν κάθε δεδομένο των σπουδών μας. Από την άλλη, σε έναν πραγματικό απολογισμό όχι μόνο της εξεταστικής, αλλά συνολικότερα της προοπτικής μέσα και έξω από το πανεπιστήμιο, αποτελεί χρέος της γενιάς μας να ισχυροποιήσει την προσπάθεια για να μη διαγραφεί από το χάρτη, να χαράξει μια άλλη πραγματική προοπτική για αξιοπρεπείς όρους εργασίας και διαβίωσης, να γίνει ο σπασμένος κρίκος στους κανονισμούς και τα μέτρα τους!



Θέλουμε δουλειά και όχι ανεργία,
κάτω τα χέρια απ’ τα πτυχία.

Σχόλια