ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΣΕ ΜΟΥΣΕΙΑ...

Κάθε χρόνο ο Νοέμβρης είναι ένας πολύ ιδιαίτερος μήνας. Είναι ο μήνας που μας ξυπνά την ιστορική μνήμη της εξέγερσης του ’73, και ακόμη περισσότερο ο μήνας που έρχεται να μας θυμίσει την τεράστια αναγκαιότητα για δυναμικούς εργατικούς και νεολαιίστικους αγώνες στο σήμερα. Το Νοέμβρη του ’73 με πυροδότη το φοιτητικό κίνημα, ξέσπασε μία κοινωνική εξέγερση, που έχοντας στους κόλπους της φοιτητές, νεολαίους και εργαζομένους κλόνισε σε τέτοιο σημείο την χούντα των συνταγματαρχών ώστε αυτή να πέσει μερικούς μήνες μετά.

40 χρόνια μετά, έχουμε και πάλι απέναντί μας μία χούντα. Όχι την χούντα των συνταγματαρχών αλλά μία ιδιότυπη κοινοβουλευτική χούντα που έχει πετάξει από πάνω της κάθε δημοκρατικό προσωπείο, πραξικοπηματική, που χαίρει τεράστιας απονομιμοποίησης και λαϊκής κατακραυγής. Εδώ και τέσσερα περίπου χρόνια οι κυβερνήσεις, από την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, τις συγκυβερνήσεις του «μαύρου μετώπου» μέχρι και τη σημερινή συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, πλάι πλάι με την ΕΕ το ΔΝΤ και το μεγάλο κεφάλαιο,  βομβαρδίζουν τον ελληνικό λαό με μέτρα που οδηγούν την πλειοψηφία της κοινωνίας στα όρια της επιβίωσης ή και κάτω από αυτά και διαλύουν κάθε έννοια των δημόσιων και δωρεάν αγαθών. Μέσα σε αυτή την μαύρη συγκυρία, κάθε κομμάτι του συνθήματος ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ που πρωταγωνίστησε το Νοέμβρη του ’73 είναι πιο επίκαιρο από ποτέ και έρχεται να μας θυμίσει ότι ξανά σήμερα πρέπει να παλέψουμε για τα δικαιώματα μας που θυσιάζονται στο βωμό της κρίσης τους.

ΨΩΜΙ γιατί οι αστικές κυβερνήσεις μαζί με την ΕΕ και το ΔΝΤ  έχουν οδηγήσει τον κόσμο της εργασίας στα όρια της φτώχειας και κάτω από αυτά. Η πολιτική που εφαρμόζουν έχει στείλει εκατομμύρια κόσμου στην ανεργία, έχει ρίξει τους μισθούς και τις συντάξεις σε επίπεδα που δεν μπορούν να καλύψουν ούτε τις βασικές ανάγκες. Δείχνοντας το πραγματικό πρόσωπο του νεοφιλελευθερισμού έχει προχωρήσει σε μία σειρά πρωτοφανών μέτρων λιτότητας και ιδιωτικοποιήσεων, έχοντας φτάσει την επίσημη ανεργία περίπου στο 30%, διαλύοντας κάθε έννοια συλλογικής κατοχύρωσης με την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, αφαιρώντας κάθε δικαίωμα σε δημόσια και δωρεάν υγεία και ασφάλιση. Έχοντας φτάσει τα πραγματικά ποσοστά ανεργίας στους νέους στο 65% η δικομματική κυβέρνηση δείχνει κάθε μέρα που περνά ότι δεν θα σταματήσει πουθενά εάν δεν τη σταματήσει το ίδιο το εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα.

ΠΑΙΔΕΙΑ γιατί είναι σαφές ότι η συνεχής μείωση της χρηματοδότησης, το κόστος σπουδών, οι απολύσεις εργαζομένων στα ΑΕΙ, τα πτυχία- «κουρελόχαρτα», καταργούν κάθε έννοια Δημόσιου και Δωρεάν Πανεπιστημίου, κάθε έννοια εργασιακής προοπτικής για τους νέους, που βλέπουν ως το μόνο μέλλον γι’ αυτούς, την ανεργία και τη μετανάστευση. Είναι πλέον ξεκάθαρο πως η σταδιακή απορρύθμιση της εκπαίδευσης καταργεί φοιτητικές παροχές, όπως σίτιση-στέγαση-συγγράμματα, μετακυλώντας ένα μεγάλο μέρος του κόστους σπουδών στις πλάτες των φοιτητών. Επιπλέον, το υπουργείο θέτοντας σε διαθεσιμότητα διοικητικούς των ήδη ελλειμματικών ιδρυμάτων οδηγεί τα πανεπιστήμια σε ακραία επιβίωση  πετώντας ουσιαστικά «στο δρόμο» φοιτητές και εργαζομένους των σχολών που θα κλείσουν.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ  γιατί αυτή τη στιγμή βλέπουμε το πιο αυταρχικό πρόσωπο του πολιτεύματος που ονομάζεται αστική «δημοκρατία». Το πρόσωπο που έχει καταλύσει κάθε έννοια δημοκρατίας σε κάθε επίπεδο. Που δε διστάζει να συλλαμβάνει και να βασανίζει αγωνιστές, να απαγορεύει ρητά κινητοποιήσεις, να ρίχνει «μαύρο» στην δημόσια τηλεόραση και να συλλαμβάνει που τολμάνε να ξεστομίσουν έστω και μία λέξη που αμφισβητεί την κυρίαρχη πολιτική. Το ίδιο πολίτευμα που χρησιμοποιεί και το ακραίο όπλο της Χρυσής Αυγής, εφόσον το κρίνει απαραίτητο. Που, αναβιώνει ανιστόρητες θεωρίες περί των λεγόμενων «δύο άκρων» για να στοχοποιεί αγωνιστές. Που τελικά εξισώνει τις ναζιστικές θηριωδίες και τις εγκληματικές οργανώσεις με όσους αντιστάθηκαν στον τότε ξένο κατακτητή και όσους  αντιστέκονται σήμερα ενάντια σε όλους αυτούς που καταστρέφουν την ζωή του λαού.  Που προσπαθεί μεθοδευμένα να χρεώσει τα σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα στους μετανάστες και όχι σε όσους εφαρμόζουν την πολιτική της εξαθλίωσης. Αυτό το πρόσωπο, όμως, είναι το πρόσωπο στο οποίο χαράσσεται ο φόβος τη στιγμή που βλέπει το κίνημα σε ανάταση. Χαράσσεται ο φόβος και ο πανικός και γι αυτό προσπαθεί να εξαφανίσει κάθε δημοκρατικό δικαίωμα.

Όλα τα παραπάνω απαντούν με τον πιο έκδηλο τρόπο σε αυτούς που προσπαθούν να μετατρέψουν κάθε χρόνο την 17 Νοέμβρη σε μία επετειακού χαρακτήρα γιορτή κρύβοντας τον επίκαιρο χαρακτήρα της. Αυτούς που αναδεικνύουν την εξέγερση του Πολυτεχνείου ως το ιστορικό γεγονός που εγγυήθηκε την σημερινή «δημοκρατία». Αυτούς που ξεχνούν ότι το σύνθημα ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και τα βαθύτερα αιτήματα του ’73 δεν έχουν καλυφθεί ούτε στο ελάχιστο από την μέχρι σήμερα πραγματικότητα. Θέλουν να αλλοιώσουν το νόημα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου γιατί φοβούνται ότι μπορεί να εμπνεύσει το λαό για τη σύγχρονη παλλαϊκή εξέγερση ενάντια στη κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.

Για εμάς, ο Νοέμβρης ποτέ δε σταματούσε στο ’73: υπάρχει στο παρόν και κυρίως στο μέλλον μας, όσο κι αν θέλουν το μέλλον μας να το μαυρίζουν και να το αποψιλώνουν οι εκφραστές της κυρίαρχης πολιτικής. Για εμάς τώρα είναι η στιγμή που πρέπει να πάρουμε το νήμα από τα κινήματα του παρελθόντος και του παρόντος και να πάρουμε το μέλλον μας στα χέρια μας. Ακολουθώντας την πορεία που χάραξαν οι μεγάλες απεργίες και κινητοποιήσεις του προηγούμενου διαστήματος, είναι η ώρα που το φοιτητικό κίνημα πρέπει να ενωθεί με ολόκληρη τη νεολαία, τους εργαζόμενους και κάθε  κομμάτι που πλήττεται για να πυροδοτήσει την αναγκαία εκείνη εξέγερση που θα ανατρέψει την αντιλαϊκή πολιτική, τα μνημόνια και τις κυβερνήσεις τους.

Όταν η γενιά μας μπαίνει στο στόχαστρο, όταν ο αγώνας εκείνου  του Νοέμβρη σήμερα όχι μόνο παραμένει αδικαίωτος αλλά και αναιρείται ολοκληρωτικά,  είναι η ώρα να απαντήσουμε στην σύγχρονη χούντα τους με ανυποχώρητο αγώνα. Αγώνα για να γίνουν οι νόμοι και η πολιτική τους παρελθόν.  Σήμερα που το Πολυτεχνείο γίνεται αντικείμενο χλευασμού ή και κατηγορίας από κάποιους από τους συμμετέχοντες του τότε, εμείς θα συνεχίσουμε να εμπνεόμαστε από τα  νεκρά αδέρφια μας, από τα βλέμματα εκείνα που αντίκρισαν τις ερπύστριες του τανκ με θάρρος και δύναμη, από τα συνθήματα στους τοίχους του Πολυτεχνείου. Θα συνεχίσουμε να κρατάμε το νήμα του μακρινού Νοέμβρη και να φωνάζουμε:

 ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΣΤΑ ΜΟΥΣΕΙΑ,ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ ΤΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ.

Πάνω σε τούτη την πεσμένη πόρτα δώσαμε ξανά τον όρκο -
όρκο της νιότης, της ζωής ,της λευτεριάς,
όρκο του ονείρου και της πράξης.
Γ. Ρίτσος

Αριστερή Ενωτική Παρέμβαση

σχήμα της ΕΑΑΚ