Κάθε αρχή και δύσκολη…

Μια ακόμη ακαδημαϊκή χρονιά βρίσκεται μπροστά μας και όπως και οι προηγούμενες ξεκινά εν μέσω μιας μεγάλης οικονομικής και όχι μόνο κρίσης που πλήττει τα τελευταία χρόνια την ελληνική κοινωνία. Μιας κρίσης που έχει αγγίξει σχεδόν το σύνολο της κοινωνίας και έχει φέρει σημαντικό κομμάτι της σε πολλαπλό αδιέξοδο. Μιας κρίσης που πάντα με τη … «βοήθεια» των εκάστοτε κυβερνήσεων έχει επιφέρει μνημόνια, λιτότητα, τεράστια ανεργία, μειώσεις μισθών και συρρίκνωση του κράτους πρόνοιας.

Τα τελευταία χρόνια σίγουρα θα έχεις αισθανθεί αυτή την αλλαγή της κοινωνικής πραγματικότητας αλλά και της απλής δικής σου καθημερινότητας. Δεν θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς μιας και η νεολαία είναι ένα από τα πλέον πληττόμενα κομμάτια από την κατάσταση αυτή. Η ανεργία στους νέους πλησιάζει το 65%, οι μισθοί κινούνται σε επίπεδα ακόμη πιο χαμηλά και από αυτά που χαρακτήριζαν τους λίγο μεγαλύτερούς μας ως γενιά των 700 €, η πιο συνηθισμένη δουλειά ενός 25αρη είναι «στο πόδι», ανασφάλιστη και ευέλικτη.

Το σκηνικό εδώ, στο χώρο του πανεπιστημίου, δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικό. Ήδη γνωρίζεις ότι η καθυστέρηση των εγγραφών αλλά και της έναρξης των μαθημάτων  οφείλεται στην δρομολογούμενη από την κυβέρνηση μείωση των δημοσίων υπαλλήλων, που πλήττει και το διοικητικό προσωπικό του πανεπιστημίου. Αν δεν τα γνωρίζεις θα μπορέσεις να παρατηρήσεις και ο ίδιος το μέγεθος των προβλημάτων το άμεσο επόμενο μιας και αγγίζουν την ίδια την καθημερινότητά μας: κάποια από αυτά είναι η συρρικνωμένη φοιτητική μέριμνα-αποτέλεσμα της υποχρηματοδότησης- που έχει ως επακόλουθο λιγότερες κάρτες σίτισης για τη λέσχη(που ίσως δεν επαρκούν ακόμη και για αυτούς που καλύπτουν τα κριτήρια), εστίες για ένα πολύ μικρό ποσοστό φοιτητών και με εξαιρετικά αυστηρά κριτήρια  μέχρι και  χωροταξικό ζήτημα μετά το περσινό σχέδιο «Αθηνά» και έλλειψη αμφιθεάτρων και εγκαταστάσεων γενικότερα. Μάλιστα όλο και πιο εντατικά τα τελευταία χρόνια το υπουργείο παιδείας «προετοιμάζει το έδαφος» ακόμη και για περικοπή της δωρεάν πρόσβασης στα συγγράμματα ή και την επιβολή διδάκτρων.

«Εντάξει είναι ζόρικα, αλλά 4-5 χρόνια είναι, θα περάσουν»

Μια επιλογή- σκέψη πολλών συμφοιτητών μας – είναι η όσο το δυνατόν πιο γρήγορη ολοκλήρωση των σπουδών , έστω και κουτσά στραβά δεδομένων των δυσκολιών που αναφέρθηκαν και της πίεσης που προκαλεί η οικονομική κρίση. Παρ’ όλα αυτά, μια τέτοια σκέψη ξεχνά το δραματικό εργασιακό τοπίο που έχει διαμορφωθεί ειδικά για τη νεολαία. Μια τέτοια λογική άλλωστε, της φιλοδοξίας για αποκλειστικά ατομική ανέλιξη και αδιαφορίας για την παραπάνω κατάσταση, πέρα από την παταγώδη διάψευση της λίγα χρόνια αργότερα, θα οδηγούσε τόσο την κατάσταση του πανεπιστημίου όσο και το σκηνικό εκτός αυτού, σε πολύ χειρότερη μοίρα για τις επόμενες γενιές.

Έχουμε την τύχη να ανήκουμε στη γενιά που θα διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο τα επόμενα χρόνια. Μπορεί η νεολαία αυτή τη στιγμή να βρίσκεται στο στόχαστρο της κυβερνητικής πολιτικής και των μνημονίων, είναι όμως και το κομμάτι εκείνο της κοινωνίας που έχει τον πρώτο λόγο να αλλάξει την κατάσταση. Καλούμαστε να υπερασπιστούμε το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα του πανεπιστημίου αναγκαίο για να ολοκληρώνουμε τις σπουδές μας αλλά και να εξασφαλίσουμε την εργασιακή μας προοπτική κόντρα στην ευελιξία, την μερική απασχόληση και την ανεργία.

Τη στιγμή όμως που υπό αυτές τις συνθήκες κρίνεται αναγκαία η ενεργοποίηση όλων μας μέσω των φοιτητικών μας συλλόγων για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας, υπάρχουν δυνάμεις εντός του πανεπιστημίου που μας οδηγούν στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση διαδραματίζοντας έναν αρκετά κομβικό ρόλο. Με τις δικές τους θέσεις, προτάσεις αλλά κυρίως πρακτικές στηρίζουν κάθε προσπάθεια «μεταρρύθμισης» του πανεπιστημίου, θέτοντας μάλιστα πολλούς  φοιτητικούς συλλόγους εκτός των εξελίξεων και καταργώντας τον ουσιαστικό τους ρόλο. Είναι η ΔΑΠ εκείνη η παράταξη που κρατά τον σύλλογο μας μακριά από Γενική Συνέλευση εδώ και 2 χρόνια(!!) και αρνείται όποια συζήτηση ακόμη και για τα πλέον σοβαρά ζητήματα, όπως κλείσιμο σχολών ή διώξιμο φοιτητών από τις εστίες. Μην πέφτεις στην παγίδα! Η ΔΑΠ είναι αυτή που εκτελεί τις εντολές του Σαμαρά και της κυβέρνησης στα πανεπιστήμια!

Μη φοβάσαι να πάρεις θέση! Ούτως ή άλλως κάθε στάση είτε προσωπική είτε συλλογική χρωματίζεται πολιτικά, ανάλογα με το αν ενισχύει την υπάρχουσα κατάσταση ή συμβάλλει στον αγώνα για μια καλύτερη ζωή. Όλο αυτό το διάστημα πολλά κομμάτια της κοινωνίας, όπως οι εκπαιδευτικοί της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, οι διοικητικοί υπάλληλοι των πανεπιστημίων, εργαζόμενοι στα νοσοκομεία και πολλοί άλλοι βρίσκονται στο προσκήνιο τασσόμενοι ενάντια στην κυβερνητική πολιτική και διεκδικώντας μια ζωή με αξιοπρέπεια.

Η νεολαία και οι φοιτητές καλούνται να παίξουν πρωτοπόρο ρόλο σε αυτόν τον αγώνα για να αποκτήσει η γενιά μας προοπτική και να μη καταγραφεί στην ιστορία ως μια μεγάλη χαμένη γενιά στα χρόνια της κρίσης. Καλούμαστε έτσι, να διεκδικήσουμε ένα πανεπιστήμιο που δε θα πετά το κόστος των σπουδών στις πλάτες μας, που θα φροντίζει για τα απολύτως απαραίτητα της σίτισης, της στέγασης και των βιβλίων μας, που θα μας δίνει πτυχία με αξία και όχι «εισιτήρια» ανεργίας.

Σε ένα σύλλογο που η λειτουργία του αποτελεί ζητούμενο, καλούμαστε όλοι να βάλουμε ένα λιθαράκι στο να ενεργοποιηθεί. Επομένως επιβάλλεται να επιστρέψουμε στις συλλογικές αναζητήσεις και στις διαδικασίες των Γενικών Συνελεύσεων. Να μην επιτρέψουμε άλλο σε παρατάξεις κομμάτων του χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος να κάνουν κουμάντο σε κάτι που ανήκει σε όλους μας. Ο σύλλογος είμαστε όλοι εμείς. Την νικηφόρα προοπτική που μπορεί να δώσει σε πολλά ζητήματα της δικής μας καθημερινότητας πρέπει να την αναδείξουμε. Τον ρόλο μας ως φοιτητές σαν πρωτοπόρο κομμάτι της συνολικής κοινωνικής αντεπίθεσης οφείλουμε να τον κατανοήσουμε αλλά κυρίαρχα να τον υλοποιήσουμε.

 

«Αυτός που αγωνίζεται

 μπορεί και να χάσει.

Αυτός που δεν αγωνίζεται,

έχει ήδη χάσει»

Αριστερή Ενωτική Παρέμβαση
Ε.Α.Α.Κ.